غیبت آن است که عیوب مستور دیگران در غیاب آنها ذکر شود که اگر بشنوند ناراحت می شوند حال این عیب در دین باشد یا دنیا در قول باشد یا فعل در خلقت باشد یا نسب با زبان بگوید یا اشاره همه ی اینها غیبت است. مرحوم ملا مهدی نراقی اعلی الله مقامه الشریف در کتاب شریف جامع السعادات می فرمایند سزاوار است انسان عاقل تامل کند در این مطلب که کسی را که غیبتش را میکند اگر دوست و محب اوست اظهار عیوب او از مروت و انصاف دور است واگر دشمن اوست تحمل معاصی و لغزشهای او نهایت حماقت و جهل است.