مادام که تلقی ما از انسان و برداشت ما از خویشتن دگرگون نشده مادام که نقش انسان مجهول مانده و بینش او از این نقش در حد تنوع در حد زندگی تکراری و مداربسته در حد خوشی ها وسرگرمی ها در حد بازیگر شدن و بازیچه ماندن و تماشاچی بودن خلاصه شده مادام که زندگی جز نمایش و بازی باری ندارد ناچار سنگینی حجاب طبیعی است مگر اینکه با شعارها همراه شوی ویا در جو روشنفکری قراربگیری ویا بخواهی به گونه ای دیگر به نمایش بپردازی یا بخواهند با تشویق و تعریف آماده ات سازند. مادام که تلقی ما از خویش عوض نشود حجاب هیچ مفهومی نخواهد داشت و چیزی جز کفن سیاه و قبرستان خانه و مرگ نشاط زندگی و نابودی شادی ها عنوان نخواهد گرفت. و هزار عذر خواهی داشت که خودت را از آن آزاد کنی که پاکی زن در لباسش نیست. چادری های کتیف و لجن بی شماره اند.که من پاکم چه منتم به خاکه.که من راه خودم را می روم چشمشان کور نگاه نکنند.که اصلا دل باید پاک باشد.که چادر بیشتر مرد را کنجکاو و تحریک میکند.که این مسائل در کشورهای مترقی کاملا حل شده اند و دیگر مساله ای نیست.که روابط آزاد طبیعی است.که محدودیت عقده می آورد و محرومیت سرکشی را می زاید.و خلاصه هزار عذر و توجیه و تازه اگر مجبور بشوی که به خاطر ترسی و یا عشقی حجاب بگیری تازه خود حجاب تو می شود بازی تو.و چادر تو می شود متری چندک و رنگش باید فلان و گل هایش باید بهمان باشد. و این است که همان انحراف در این شکل جلوه می کند و تو که هنوز نقش خودت را عوض نکرده ای در هر لباسی همان خواهی بود و همان بازی ها را خواهی داشت و فقط با تنوع ها خودت را فریب خواهی داد و به ریش دیگران خواهی خندید. راستی خانمی که زندگی را جز این نمی داند که کار کند و حقوق بگیرد تا بتواند بهترین ها را تهیه کند و در بهترین ها آن را آماده کند و در بهترین ها از آن استفاده کند و نشان بدهد کسی که تمامی عمرش و عمق زندگیش همین چند انگشت گرفتن و دوختن و پوشیدن و نمایش دادن و جالب بودن و در چشم ها نشستن است آیا می تواند که خودش را در لباس محبوس کند و خودش را بپوشد؟پوشش یعنی مرگ یعنی تمام شدن یعنی پوچ شدن و به بن بست رسیدن که اینها جز سرگرمی و تنوع و لذت و نمایش و جالب بودن و در چشم ها و دل ها نشستن چیزی نمی خواهند چون خودشان را بیشتر از این نمی بینند و بالاتر نرفته اند.(روابط متکامل زن و مرد مرحوم علی صفایی حائری)